Zelfs in instellingen waar een tandartsunit aanwezig is, wordt er vaak uitgesproken inefficiënt (en daardoor onnodig duur!!) gewerkt.
Twee voorbeelden uit de praktijk:
“Een demente persoon, die alleen nog maar op bed kan liggen, wordt met behulp van twee helpers en een soort “tillift” van bed getild. Vervolgens wordt de patiënt op een brancard gelegd, waarna de twee verzorgsters de patiënt via de gang, een lift en weer een gang naar de tandartsunit rijden; als die er al is. Na enige tijd wachten wordt de patiënt met de tillift op de tandartsstoel gehesen, waarna de behandeling, die soms korter dan tien minuten duurt, kan beginnen. Daarna wordt de patiënt weer met de tillift uit de behandelstoel gehesen, naar de afdeling vervoerd en daar weer in bed gehesen. Het vervoer van de patiënt kost twee medewerkers ruim een half uur, terwijl de tandheelkundige behandeling nog geen tien minuten
duurt.“
In het geval van de Ambulante Tandarts kan de patiënt vaak gewoon op bed blijven liggen en het verplegend personeel hoeft niets te doen. Een aanzienlijke tijdsbesparing en daarom voor de wat grotere instellingen
financieel ook interessant.
“Lichamelijk- en geestelijk gehandicapten kunnen vaak niet alleen gelaten worden. Dit wil zeggen, dat er bij een tandartsbezoek vaak gebruik moet worden gemaakt van helpers die mee moeten, taxi’s en soms zelfs ambulances.”
Ook in dit voorbeeld spreken de efficiency- en kostenbesparing van de ambulante tandarts voor zich.